دیباچه

درود بی‌کران ذات احدیت را که ممات و حیات در دست قدرت لایزال اوست، سپاس شوکت بی نهایت او را سزاست که بر و بحر مسخر اراده اوست،‌

ندای منادیان بر نیاید مگر به رایحه خوش نسیمش، جن و انس و خلایق جیره خواران خوان کرم اویند، فکر و ذکر را روشنی نیست مگر ز مخزن نور پرتوش،

تسبیح، ذات پر جلال و جبروت او را سزاست، نه ذره بی یاد اوی از جای جنبد و نه قطره بی ذکر او ره پیماد، کران و بی‌کران همه نزد اویند،

دنیی و عقبی در کنف قدرتش خجسته و ادنی و اعلی در سیطره عظمتش نشسته. درد حکمتش و درمان هدیه‌اش. ابتدا و انتها در نزدش یکسان و آغاز و پایان در نگهش همسان، همه اوست و غیر او نیست، کیان و نیاکان همه خاک درگهش و شهیدان و رفیقان گلچین کرم هزار رنگش،

بار خدایا توفیق رضای خود را و خدمت خلق خویش عطای فرما ما را. به یقین می‌دانم ضعیفان را به حال خویش وامگذاری، ای دستگیر بی پناهان

هرگز نرهم ز درگهت ای که خدا             هرگز نکنی جمله یتیمان تو رها

بار الهی، اگر از در غفلت سرکشی فرمانت کردیم از سر بی خبری بود و بی بصری

ای داده ای کمال تو یک ذره خاک پست      بخشیده ای جمال به هر ذره ای که هست