زخمه

یا رب آن روز که بر باده نکردیم دعا               گور خود کنده و مردیم در این دعا

روز و شب رنگ من از جام ازل کن پر رنگ      غمزه را نیست به غیر از رخ فتانه، بقا

تو مگر اهل خرابات دلیران نبدی                  زخمه در کار من افتاد و نکردیم دعا

درد بودی و لیکن ز سر هجر تو بود              غیر از آن کوزه به غلیان که ندادیم دوا

فصل پاییز شد و سرو به لکنت  می گفت      ما به جز زوزه باد از تو ندیدیم نوا

گر مدارا نکند حال ضعیفان در شهر               شحنه ی شهر شما چشم بپوشید خطا

نفس مرغ سحر داد زدی بر شب و گفت        حیف از آن روز که زلف تو گشتیم جدا

زان که در بحر مخالف پی مرجان بودم          خواجه می داد نویدم که در آیی ز صفا

ناز نیلوفر من همره صد عشوه بود             بس که زیباست نسیمیش و نمی ساید ما 

دامنش پاک شد از سختی آلوده سفیر      هرگزش روزنه تصویر نکردی به هوا

گرچه گل بودی و گلدان نقاب دل ما            از چه رو یاد مرا برده به گرداب فنا

حال ما را چو کیان یاد نمودی معشوق       سخت و سهل است ولو دور نمی پاید ما